Sevgi Ölmüyor

Birdenbire ağaran saçlarını tel tel ayırdı parmaklarıyla. Umarsızca baktı aynaya.Neden, bile diyemedi.Öylece kabullenmişti yaşamı. Yıkıntılar arasından sürünerek çıksa da yıkamamıştı hayat düşlerini,kırılmamıştı hala güzelliklerin yaşadığına olan inancı.

Ver demişti yüreği ona, ver sevgi adına her ne varsa. Tükensen de ezilsen de sevdim dediysen ver.Ağlatsa da, sırt çevirse de sev.Yüreğinde sevgi ağacının tomurcukları yeşerdiğinde öyle kıpır kıpırdı ki içi ve sevgi,içinde dal budak sardığında öyle muhteşem duygular yaşadı ki benliği...Her uzvu onunla can oldu, yaşadı. Gözleri,elleri,ayakları, hele yüreği...Bir yürekte can olmak.Bir gökkuşağı süresince de olsa, ne güzeldi. Camdaki buğuya çizilen resim kadardı aşkın alevi. Yok olan buğunun ardından kalan ise sevgisiydi. Aşk, uçup gitmişti yürekten, geriye kalan ise anıların kucağına oturmuş, özleme sarılmış koskoca bir sevgiydi. Ne güzeldi ki, sevgi ölmüyordu...